Koniec leżingu i plażingu :)

Prawie dwa tygodnie temu wróciłam ze słonecznych południowych Włoch, prosto do szkoły, by znowu zasmakować ciężkiego, studenckiego życia. Szkoła wykańcza, naprawdę. Szczególnie jak trzeba siedzieć w niej dwa razy w tygodniu po dziesięć godzin, oczywiście nie zapominając o - w sumie - ośmiogodzinnych zajęciach w pozostałe dni. Nie ma co narzekać.

Hm... poprawka. JEST na co narzekać. Po takiej tygodniowej dawce, nie ma się siły uczyć, a co dopiero utrzymywać dietę, chodzić regularnie na siłownię i kształcić się z zakresu "co trzeba, a czego nie można" robić podczas walki o samą siebie.

Poza tym, ciężko jest jeść regularnie, mając co prawda piętnastominutowe przerwy, które jednakże dziekanat i bieganie po kampusie skutecznie wypełniają.

Podczas pisania tego postu, dochodzę do pewnych - mam nadzieję trafnych - wniosków:

PORA ZORGANIZOWAĆ... SIEBIE.

Długo mi to zajęło, naprawdę - dotarcie do tego faktu i uświadomienie sobie, że moje życie nie jest uporządkowane. Muszę zacząć od asertywności. Już nie raz w ciągu kilku dni "łapałam się" na tym, że ludzie mają wpływ na moje decyzje.

To samo tyczy się jedzenia. Ale nie chcę rozpamiętywać swoich wakacyjnych "nieasertywnych" błędów.

Muszę przestać rozmyślać o tym, co było kiedyś i zająć się teraźniejszością. Przestać zamartwiać się problemami i sytuacjami, których i tak nie zmienię, bo decyzje nie zależą ode mnie. MUSZĘ SKUPIĆ SIĘ NA SOBIE, a wszystko będzie dobrze.

Dlatego: szkoła, nauka, większe skupienie się na sobie, na zdrowiu, urodzie, pielęgnacji i sporcie. Bo czuję, że tracę to, co kiedyś miałam. A mianowicie - pewność siebie.

Okey, koniec tych smutów. Przepraszam Was, ale tylko tak potrafię uświadamiać sobie pewne sprawy. Bo właściwie nie mam, do kogo mówić. A przynajmniej nie o takich rzeczach.

Jak tylko wyzdrowieję z męczącego kataru i wrócę z piątkowej siłowni, od razu powiadomię Was, jak się trzymam. Mam nadzieję, że przebiegnę o przynajmniej trzy kilometry więcej, niż pięć sprzed tygodnia.

Miłego wieczoru!